اگر اراده ای برای رونق تولید وجود داشته باشد؛ تبدیل بزرگراه به آزاد راه یک راه مناسب رونق تولید است

احداث آزادراه ها در چارچوب قانون «احداث پروژه های عمرانی بخش راه و ترابری از طریق مشارکت بانکها و سایر منابع مالی و پولی کشور» قابل اجرا است. قبلا احداث آزادراه ها در این قانون به گونه ای طراحی شده بود که اگر یک سرمایه گذار علاقه مند به احداث آزادراه باشد، باید حتما در کنار آزادراه مسیر جایگزین را نیز احداث می کرد تا اگر کسی تمایل به استفاده از آزادراه نداشته باشد بتواند از مسیر جایگزین استفاده نماید. در مجلس نهم بنده طرحی را به مجلس ارائه کردم که در مواردی که حجم ترافیک زیاد نیست و نیازی به پیش بینی مسیر جایگزین وجود نداشته باشد بتوان با اصلاح مشخصات فنی و ارتقاء آن، بزرگراه را به آزادراه تبدیل و زمینه استفاده از مسیر با مشخصات آزادراهی فراهم کرد. در این حالت به جای کل هزینه احداث آزاد راه فقط هزینه تبدیل بزرگراه به آزادراه از خودرو عبوری وصول می شود.

باپیگیری 4 ساله ام، خوشبختانه این طرح در سال 94 در قالب تبصره ۶ الحاقی به قانون قبلی، از تصویب مجلس شورای اسلامی گذشت و تبدیل به قانون شد. با تصویب این قانون زمینه تبدیل هر بزرگراه به آزادراه با استفاده از سرمایه گذاری بخش غیر دولتی با شرایط آسانتری فراهم شد. انتظار می رفت همچنانکه این قانون در بیان مورد استقبال وزیر راه و شهرسازی وقت قرار گرفت در عمل هم به اجرا درآید ولی مشکلات مدیریتی و اجرایی در این وزارتخانه باعث شده تا اراده ای برای اجرای این قانون وجود نداشته باشد.

در کل کشور با سرمایه گذاری دولت تعداد زیادی بزرگراه احداث شده که هیچ امکانی برای درآمدزائی دولت ندارد و دولت ناچار است که هرساله مبالغ زیادی را صرف حفظ و نگهداری این بزرگراه ها نماید. محدودیت منابع بودجه ای باعث شده تا عملا کمتر امکانی برای توجه دولت به راه ها، خصوصا راههای روستایی و شهرهای کوچک وجود داشته باشد. با این وضعیت عقل و منطق ایجاب می کند که دولت احداث راههای بین شهرهای بزرگ را در قالب آزادراه به بخش غیردولتی واگذار و ساخت راه های روستائی، فرعی و اصلی را خودش متعهد شود.

اگر دولت در راستای عمل به این قانون مصوب، هر بزرگراه موجود را به کنسرسیومی متشکل از تامین کنندگان آهن، فولاد، قیر، سیمان، سیستم روشنائی معابر و شرکتهای راهسازی واگذار نماید و در قالب قرارداد چند ساله از آنها بخواهد که با آورده خود و بدون نیاز به کمترین نقدینگی، با اصلاح شیبها، پیچها، نصب روشنائی معابر، گاردریل و تقاطع غیر همسطح، این بزرگراه را به آزاد راه تبدیل کند، سرمایه گذاری اولیه دولت تبدیل به احسن می شود. اگر سرمایه گذار با دریافت عوارض در طول چند سال، هزینه تبدیل بزرگراه به آزادراه را از خودروهای عبوری گرفته و پس از دریافت اصل و فرع سرمایه گذاری، آزادراه را به وزارت راه و شهرسازی واگذار نماید، همه از این مدل واگذاری طرح منتفع خواهند شد.

تبدیل بزرگراه به آزادراه با سرمایه گذاری بخش غیر دولتی، باعث افزایش سرعت خودروها، کاهش تلفات جانی و مالی، کاهش مصرف سوخت و کاهش زمان سفر شده و بعد از تحویل پروژه به وزارت راه و شهرسازی به منبع جدید درآمدی برای این وزارتخانه تبدیل می شود. منافع حاصله در جهت تمرکز بر روی احداث جاده های روستایی و فرعی و اصلی در اختیار این وزارتخانه قرار می گیرد. علاوه بر اینها تبدیل شدن کشور به کارگاه های مختلف راه سازی ناشی از تبدیل بزرگراه به آزادراه، رونق زیادی در تولید و کسب و کار ایجاد می کند.

اجرای این قانون و فعال کردن بخش راه به علت داخلی بودن نیازهای بخش راه سازی نیاز به ارز ندارد و با توجه به ارتباطات پسین و پیشین بخش راه با سایر بخش های اقتصادی تحرک زیادی در سایر بخش های اقتصادی ایجاد می کند. علاوه بر اینها بهبود راه ها و کاهش هزینه های حمل و نقل و تلفات جاده ای، فشار کمتری به حمل و نقل هوایی وارد کرده و باعث تقویت بخش توریسم و ارزآوری بیشتر برای کشور می شود.

اگر اراده ای برای رونق تولید در کشور وجود دارد این حوزه یکی از حوزه های مستعد و دارای مزیت نسبی خصوصا برای سال های رکودی فعلی است. اگر این بخش فعال شود، ظرفیت های بلااستفاده صنایع سیمان، فولاد، قیر، شن و ماسه و شرکتهای راه سازی مورد استفاده قرارگرفته و تحرک زیادی در اقتصاد کشور ایجاد می شود. براستی چرا دولت در این زمینه اقدام جدی نمی کند؟ آیا این مدل کارها، نیاز ارزی دارد و یا دولت منتظر است که دیگران اقدام نمایند؟

پایان پیام/