تا چه اندازه می توان به قول و تعهد یک کاندیدا اعتماد کرد؟

این روزها در فضای سیاسی کشور کاندیداها با ورود به نشست های مردمی برای موفقیت خود در انتخابات با مردم قول و قرار گذاشته و ضمن شنیدن سخنان و مطالبات انها برای آینده خود تعهد ایجاد می کنند. براستی تا چه اندازه می توان به قول این افراد اطمینان داشت؟ آیا این افراد در حیطه اختیارات نمایندگی، خود را متعهد می کنند و یا تعهدی فراتر از اخیارات می پذیرند؟ آیا سوابق این افراد حکایت از توانمندی آنها برای عمل به این تعهدات دارد و یا صرفا برای رای گرفتن از مردم این قرارها تنظیم می کنند؟ آیا توان تخصصی این افراد اجازه برآوردن چنین تعهدی را می دهد و یا اینکه باری بهرجهت برای خود تعهد ایجاد کرده اند؟

عدم شناخت مردم از حوزه کاری نمایندگی، توانمدیهای تخصصی، تجربیات کاری و گذشته فرد باعث می شود تا برخی از کاندیداها با جلب اعتماد مردم برای خود هوادار و رای دهنده ای جمع کنند و بر این پایه های سست، موفقیت خود را بنیان نهند. این اعتماد کردن ها هرچند ممکن است مشکل رای اوردن یک دوره کاندیدا را حل کند ولی بزودی مردم را از اعتماد انجام شده و کلیت نمایندگی، مجلس و نظام بی اعتماد می کند. فراز و فرودها و چرخش های متعدد در اعتماد مردم به این جناح و آن جناح و انتخاب نمایندگانی که نتواند انتظارات مردم را برآورده کند، نتیجه این اعتماد کردن های غلط است. مردمی که بار مشکلات بر دوش آنها سنگینی می کند بدون ریشه یابی مشکلات، خیال می کنند که با حذف زید و جایگزینی عمر مشکلات آنها حل می شود. متاسفانه مردم ما در انتخابات بجای انتخاب به عدم انتخاب روی می آورند، به گونه ای که تصور می کنند مشکلات آنها ناشی از انتخاب نمایندگان از این جناح و یا آن جناح است و لذا اگر این دور مشکلات آنها حل نشد دور بعدی به کاندیداهای جناح مقابل حتی اگر چوب خشک هم باشد رای دهند. مردم باید توجه کنند که باعث مشکلات آنها این جناح و آن جناح نیستند، بلکه انتخاب نمایندگانی هستند که حداقل های لازم برای نمایندگی را ندارند. به عبارت دیگر مشکل در انتخاب نمایندگانی است که فراتر از اختیارات نمایندگی و مجلس قول می دهند و یا در حیطه کار نمایندگی یا عزم و اراده عمل به تعهدات خود را ندارند و یا توان تخصصی، تجربی و تعهدی آنها اجازه چنین کاری را نمی دهد. انتخاب های نشات گرفته از ملاک های سیاسی، قومی و قبیله ای، محله ای و منطقه ای و خانوادگی، جز حسرت و پشیمانی و دلسردی و بی اعتمادی به حاکمیت و نیز مجلس و نمایندگان نتیجه دیگری به دنبال ندارد.

برای اینکه اعتمادمان را به همه چیز از دست ندهیم، با ملاک و معیار و مبتنی بر شاخص، گزینه های خود را انتخاب کرده و رای دهیم.

پایان پیام/