چگونه می توان برای حمایت از باغداران محدوده و حریم شهرها قانون وضع کرد؟

در حالیکه باغداری یک فعالیت دارای پیامد جنبی مثبت است و باید مشمول حمایتهای دولتی و شهرداریها شود، قوانین یک طرفه و فاقد منطق باعث شده تا هزینه استفاده از طراوت شادابی باغ های محدوده و حریم شهرها صرفا بر دوش باغدار گذاشته شود. باغداران واقع در محدوده و حریم شهرها از نمایندگان مجلس انتظار دارند که با وضع قوانین مناسب از آنها حمایت شود. وقتی برای حمایت از بافت های فرسوده و برای حمایت از بافت های تاریخی به عنوان دو پهنه مهم در شهرها و برای حمایت از هنرمندان و استادکاران صنایع دستی به عنوان یک قشر مهم و فعال در شهرها قانون وجود دارد، انتظار این است که چرا برای حمایت از باغداران که یک قشر فعال در شهرها هستند و با اداره پهنه قابل توجهی از شهرها به طراوت و شادابی محیط و آب و هوای شهری کمک میکنند، نباید قانون وجود داشته باشد؟

اعتقادم بر این است که به همان سادگی که اقدام بنده در تهیه سه طرح منجر به تصویب سه قانون با عناوین قانون حمایت از احیاء، بهسازی و نوسازی بافت فرسوده و ناکارآمد شهری، قانون حمایت از مرمت و احیا بافت های تاریخی-فرهنگی و قانون حمایت از هنرمندان، استادکاران و فعالان صنایع دستی شد، برای حمایت از باغداران در شهرها خصوصا باغات قصردشت نیز می توان طرح تهیه و قانون وضع کرد.

قانون موضوعه در آینده می تواند دربرگیرنده موارد زیر باشد:

1- دولت باید به گونه ای عمل کند که باغدار نیز مانند مالک زمین بایر، بتواند از امتیاز ساخت و ساز درصدی از باغ خود منتفع گردد.

2- تسهیلات منظور شده برای باغدار باید به گونه ای باشد که منافع نگهداری باغ از منافع تبدیل باغ به زمین بایر بیشتر باشد و نه تنها انگیزه ای برای تبدیل باغ به زمین بایر وجود نداشته باشد بلکه مالک زمین بایر هم ترغیب به تبدیل زمین بایر به باغ گردد.

3- بخشی از فضاهای باغی شهر که نیاز هست به پارک ها و فضاهای سبز عمومی تبدیل شود، در یک فاصله زمانی مشخص تعیین و بمرور از محل منابع داخلی توسط شهرداری و یا ادارات راه و شهرسازی تملک و مازاد بر آن به گونه ای برنامه ریزی شود که با منظور کردن مشوق های اقتصادی، با مالکیت بخش خصوصی بصورت فضای سبز خصوصی حفظ شود.

4- بگونه ای برنامه ریزی شود که با تصویب شورایعالی شهرسازی و معماری درصد ناچیزی از باغ های قابل نگه داری توسط بخش خصوصی به سطح اشغال و معابر تبدیل شده و تراکم متعلقه به کل باغ در ارتفاع واگذار شود، به این ترتیب درصد کمتری از باغ تخریب شود.

5- به گونه ای برنامه ریزی شود که هزینه تبدیل دی اکسید کربن به اکسیژن شهر نه برعهده باغدار بلکه بر عهده غیرباغداران و تابعی از سرانه فضای سبز در هر منطقه شهرداری باشد، به عبارت دیگر باغدار نه تنها از باغداری خود متضرر نشود بلکه باغداری به عنوان یک فعالیت اقتصادی مورد توجه قرار گیرد.

6- شهرداری و آبفا در تامین آب مورد نیاز باغداران از طرق مختلف مکلف به تامین آب باغات و یا پرداخت یارانه گردند.

7- برای ترغیب باغدار به حفظ باغ، شهرداری مکلف به دادن حق توسعه قابل انتقال به باغدار گردد. به عبارت دیگر اگر مالک باغش را نگه دارد در عوض، حق و امتیازی برای ساخت و ساز در جاهای دیگر شهر به وی اعطا شود.

8- برای ترغیب باغداران به حفظ درختان در محدوده باغات با رعایت سقف سطح اشغال، علاوه بر مجوز احداث مسکونی و تجاری، اجازه احداث فضاهای آموزشی، تفریحی، ورزشی، هتل، باغ موزه، رستوران و کاربریهای دارای منافع اقتصادی داده شود.

9- برای ایجاد انگیزه در حفظ باغات قدیمی، به نسبت قدمت باغ، امتیازات بیشتری برای باغدار منظور گردد.

10- برای تسریع در تعیین تکلیف مالکان، در تملک بخشی از باغها که باید بصورت فضای سبز و پارک عمومی باقی بماند، دولت در مناطق شهرداری شهرهای دارای سرانه پایین سرانه فضای سبز، از محل منابع ملی کد و ردیف بودجه ای اختصاص داده و یا از محل تهاتر زمین های در اختیار در تملک این فضاها به شهرداریها کمک کند، در نهایت شهرداری مکلف به پرداخت این هزینه ها به نرخ روز به دولت گردد.

11- برای جلوگیری از سوء استفاده از قوانین و برخوردهای متفاوت با باغداران، قوانین متضاد تنقیح و قوانین مغایر قبلی ملغی الاثر گردد.

پایان پیام/